Milion kawałków- Rozdział 3

Jestem tak strasznie zmęczona, ale że i tak jestem cholernie szczęśliwa to dodaje nowy rozdział aby moim wiernie czytającym i komentującym czytelniczką rozjaśnić czym prędzej tą zawiłą historie :D Chociaż możliwe, że po przeczytaniu tego rozdziału napiszecie mi w komentarzu jedno wielkie ,,WTF!''. No cóż musicie to przebrnąć i jak najwięcej zapamiętać! Na pocieszenie dodaje, że rozdziały już coś wyjaśniające będą niedługo.

III Rozdział

- Georgina szykuj się. Chcemy za chwile jechać.- Dobiegł ją głos matki z dołu. Miała pojechać do domu swojej siostry, aby zaopiekować się swoją siostrzenicą, ponieważ Chris musi wyjechać w sprawach służbowych. Dla niego to też jest trudna sytuacja. Strasznie ją kochał, ale musi z czegoś utrzymać mała Anabel. Mała Ana radziła sobie najlepiej z nich wszystkich. Byli jednak pewni, że wie, co się stało z mamusią. Nie pytała o nią ani Chrisa ani dziadków chciał tylko wiedzieć, kiedy G. przyjedzie ją odwiedzić. Anabel zawsze była oczkiem w jej głowie. Straciła dla niej zupełnie rozum. Było to najsłodsze i jedyne dziecko, które tolerowała. Teraz, kiedy Chris wyjeżdżał Gina miała się nią zająć. Będzie musiała mieszkać przez ostatni miesiąc w domu, z który jest związanych tyle wspomnień, które teraz bolą. Niewiedziała czy da rade. Musiała! Choć zawsze mogła zabrać małą na jakiś dłuższy wyjazd.

- Giorgina proszę cię! Wstań w końcu z tego łóżka. Ja wiem, że to boli. Też to czuje. Zmarł ktoś bardzo ważny, ale czas pędzi. Przesiedziałaś tu już ponad miesiąc. Został jeszcze jeden.-Usłyszała swoją matkę, która stała w drzwiach.

- Wiem, ale wszędzie są wspomnienia…- nie skończyła, ponieważ przerwała jej starsza kobieta.

- Obudź się w końcu to, że ona nie żyje nie znaczy, że ty też masz przestać- kobieta zaczęła już krzyczeć.- Wstawaj stąd- podeszła do niej i ściągnęła z niej kołdrę- Marsz do łazienki. Musisz Wziąć prysznic, bo już śmierdzisz. Jesteś piękna, ale teraz wyglądasz ja siódme nieszczęście. Nie pokażesz się tak Anabel. Teraz jesteś dla niej najważniejszą osobą. Weź się w garść.- Mówiąc to kobieta trzymała ją za ramiona i lekko potrząsała jakby chciała jej to wbić do głowy, ale na samy końcu z jej oczu popłynęły łzy, które zaraz starła z policzka dłonią.- Masz godzinę, więc się pośpiesz.- Mówiąc to skierowała się do drzwi.-A i jeszcze jedno nie chce widzieć cię w czarnych rzeczach.- dodała wychodząc. Georgina siedziała chwile niezdolna do ruchu z powodu szoku wywołanego zachowaniem matki. Miała racje. Wstała i poszła do łazienki. Kiedy spojrzała na siebie omal nie krzyknęła z przerażenie. Wyglądała tragicznie. Rozpuściła włosy, które były przetłuszczone i je rozczesała. Wzięła szybki zimny prysznic. Wyglądała już jak człowiek. Doprowadziła swoje ciało do kultury. Wyszła z łazienki owinięta w ręcznik. Skierowała się do szafy i wybrała delikatną, błękitną bieliznę, która dostała kiedyś na prezent od Emmy. Na to założyła niebieską sukienką rozszerzaną przy biodrach przed kolana. Do tego granatowe szpilki. Wysuszyła włosy i upięła swoją długa grzywkę w warkocza a resztę włosów spływała po jej plecach i ramionach pięknymi falami. Pomalował się bardzo delikatnie jedynie błyszczyk był bardziej ożywczy. Wyglądała jak…jak anioł…

Kiedy jechała z mamą samochodem, ta nie mogła się na nią napatrzeć. G. musiała ja upominać, aby patrzyła na drogę. Dziwnie było przejeżdżać koło miejsca wypadku. Jej mama chciała jechać okrężna drogą, ale Giny musiała się z tym zmierzyć. Nic strasznego ani niezwykłego się niestało. To było po prostu dziwne. Jednak, kiedy dojechały na miejsce Georgina przeżyła rozczarowanie, ponieważ wierzyła, że w drzwiach będzie stała jej siostra tak jak zawsze pilnujący, aby ich psy nie uciekły i aby ich przywitać. Nic takiego się niestało. Może jej głupia wiara była spowodowana tym, że niebyła jeszcze na grobie siostry.

- Gina, kochanie wysiadaj. Dasz rade.- Jej rozważania przerwał głos matki. Wysiadła z samochodu, wzięła swoje rzeczy i podeszła do drzwi. Jej matka musiała jeszcze odebrać prezent dla małej więc musiała się zmierzyć z tym sama. Powoli nacisnęła klamkę. Otworzyła drzwi. Weszła do białego przedsionka gdzie zostawiało się kurtki i buty. Gina otworzyła kolejne drzwi. Tym razem szklane a nie z masywnego i ciemnego drewna. Położyła swoje rzeczy przy schodach. Rozejrzała się. Wszystko na pierwszy rzut oka było tak samo. Usłyszała głos biegnących małych stópek w jej stronę. G. przykucnęła i chwyciła małą jak ta jeszcze biegła. Przytuliła ja mocno do siebie. Po chwili odsunęła ją od siebie chcąc się jej przyjrzeć.

- Jak ty urosłaś. Ile to latek kończy za tydzień moja panna?- Zapytała ją z uśmiechem na ustach.

- Raz, dwa, trzy, cztery, pięć…- mała liczyła na puszkach a potem pokazał jej pięć paluszków i radośnie się zaśmiała.

- No, no, jaka z ciebie duża dziewczynka!- Powiedziała radośnie Giny- Gdzie jest tatuś?-Zapytała.

- Nie ma.- Odpowiedziała dziewczynka jakby nie zauważając, jaki szok na jej ciotce wywarły te słowa- Jest zemną Kristiana.- Dodała odpowiadając na jeszcze niezadane pytanie przez ciocię.

- Jezu to dobrze. Jak się wystraszyłam!- powiedziała- Zresztą nie pierwszy raz.- pomyślała na głos…

-Czyś ty zwariowała?- Krzyczała do mężczyzny chodzącego po murku wokół dachu. Nie wiedziała gdzie ją zabrał. Było stąd widać piękny zachód słońca i było całkiem miło dopóki nie wszedł na ten przeklęty murek.- Zejdź stamtąd- krzyknęła ponownie, kiedy delikatnie się zachwiał. Byli cholernie wysoko a na dole jeździło mnóstwo samochodów. Nim się obejrzała jego niebyło. Spadł! Krzyknęła przerażona i podbiegła do barierki. Wyjrzała, ale nic nie zobaczyła. Żadnego zamieszania, ciała. Nic. Nagle usłyszała za sobą śmiech. Odwróciła się spokojnie i zobaczyła, że ON stoi sobie spokojnie jakby nigdy nic i się śmieje z niej, kiedy ona o mało nie dostała zawału.

- Jak możesz- mówiąc to podbiegła do niego i zaczęła go okładać swoimi małymi piąstkami po ramionach, ponieważ (co dziwne) wyżej nie sięgała. Miałe te swoje metr siedemdziesiąt pięć, ale przy jego metr dziewięćdziesiąt to był pikuś.- Jak mogłeś mi to zrobić?! Prawie zeszłam na zawał- z każdym jej słowem i uderzeniem śmiał się jeszcze głośniej.

- Jej, ci ziemianie. Kotku jesteś nieśmiertelna. Przywilej Anioła.- Nagle znaleźli się na krawędzi- To niesamowite uczucie!- Krzyczał, ponieważ zagłuszały ich ruch na drodze.- Niby wiesz, że nic ci się nie stanie jednak i tak adrenalina uderza ci do głowy! Kiedy znajdziemy się blisko ziemi po prostu pomyślimy o jakimś innym miejscu i gotowe!- Dalej krzyczał a dziewczyna patrzyła na niego jak zachipnozowana. - Jakie miejsce?-Zapytał.

- Wieża Eiffla- odpowiedziała zaskoczona.

- No to chop!- Krzyknął. I…

- Jezu ty chcesz…Aaaaaaaaaaaaaaaaa!!!

P.S. Kolejny rozdział według rozkładu, czyli jutro! Taki mój świąteczny prezent, bo przed chwilą sobie uświadomiłam, że nie złożyłam Wam życzeń świątecznych, a więc to moje przeprosiny i zadośćuczynienie!