Trucizna - Rozdział 10

Hejka :) Witam po ciężkim tygodniu (przynajmniej dla mnie), już się boje kolejnego ;)

Rozdział krótki :( Przepraszam ale zamieściłam w nim wszystko co miało w nim być (Tak,tak wiem masło maślane :P)

Zbliżamy się wielkim(no dobra krótkimi ;) ) krokami  do końca, planuje jeszcze dwa rozdziały ale zobaczymy (na razie jestem na pierwszej stronie 11) 

Dobra nie zanudzam Was, zapraszam na rozdział :))) 

Rozdział 10

Ostatnie miesiące były… bolesne, tragiczne i prawdę mówiąc pamiętam je jak przez mgłę… Nataniel wyjechał i przez pół roku nie było z nim i jego odziałem kontaktu… Dnie biegły wolno a ja wypatrywałam go przez okno… Spędzałam tak każdy dzień… Prawie nie jadłem, nie spałam… Żałowałam tego, co powiedziałam… Bałam się ze Nataniel faktycznie nie wróci… Że wykrakałam… Zakochałem się… Drugi raz ale mocniej z jakiegoś powodu życie skazało mnie na cierpienie… Na zakazane uczucie, trudne i sprzeczne… Które zakończyło się tak samo jak zaczęło… Trudno, boleśnie i niespodziewanie…

Po sześciu miesiącach, ujrzałam przez okno jeźdźca… Wybiegłam z domu, wołając Nuriela… Miałam tak szalona nadzieje, że to Nataniel ten cholerny wampir, który jeszcze bardziej skomplikował moje życie… Wypadła z domu… Ale to nie był on… Wrócił Tybalt, jeden z żołnierzy Nataniela… Wyglądał strasznie… Zbiegły się inne wampiry, ściągnęli go z siodła… Ledwo trzymał się na nogach… A ja byłam cała odrętwiała… Tybalt krzyczał jedno słowo cały czas jakby w amoku…Zdradzili

Część żołnierzy Nataniela go zdradziło i przystąpili do Charlott… Suka wszystko zaplanowała… Zaplanowała zemstę… Przekupiła, przekonała inne wampiry do buntu przeciwko Natanielowi… Wizją mordu na ludziach, którzy nie znaczyliby nic, więc niż kawal mięsa… Wielu zostało po stronie swojego dowódcy, ale… Zostali otoczeni… Nikt nie przeżył…

Czułam w sobie ból… Ogromny i rwący ból… Co teraz będzie? Co się stanie? Zapanuje chaos i jeszcze większa wojna… Wojna między wampirami, ludźmi i wampirami… Kto ich poprowadzi??? Nastały czas niepewne…cholernie niepewne… Nic nie było białe albo czarne… Nic!

***

Od praktycznie pewnej śmierci Nataniela, minęły dwa lata… Dwa lata spokoju… Nie doszło przez ten czas do większych starć… Ofiary wśród wampirów nie były znaczące… Jednak u mnie wydarzyło się wiele… Zagubiona i zrozpaczona przystałam na propozycje opieki ze strony Nuriela… Kiedy raz zakosztowałam bliskości i potrzebowałam jej jak powietrza… Nataniela nie było… Nic sobie nie obiecywaliśmy… Kochałam go i nadal kocham… Ale pokochałam także Nuriela i zostałam matką…Matką cudownych i słodkich bliźniaków… Dziewczynki i chłopca… Ciąża była wyczerpująca tak samo poród… Nie wiedzieliśmy z Nurielem jakiej rasy będą dzieci… Nie wiedzieliśmy nawet że wampiry mogą mieć dzieci… Nam się udało i na świat przyszła Andrea oraz Kaspian… Byli ludźmi… Moim największym szczęściem… Byłam umiarkowanie szczęśliwa… O Natanielu starałam się nie myśleć, nie myśleć o tym, co wiedział, czego była świadkiem… Stałam się kurą domową… Straciłam hart wojowniczki… Wyparłam się jej, bo…bo tak było łatwiej…