Milion kawałków - Rozdział 7

Rozdział VII

Stała na tarasie. Patrzyła na bezkresne morze. Czuła wiejący wiatr i promyki słońca na swojej skórze. Jak to wszystko mogło się stać? Jak możliwe może być coś, co jest tak nierealne? Przecież to musi być sen! Nie mieściło jej się to wszystko w głowie. Nie, to nie jest prawda!

- To stało się naprawdę. Przecież jesteś prawdziwa.- Usłyszała głos mężczyzny, który zrujnowała jej stabilny świat. Przecież taki był, prawda?  A teraz?

- Chcesz powiedzieć, że to wszystko, co się teraz dzieje i może zrujnować całe moje życie, mój świat i w ogóle świat stało się z mojej winy?- Powiedziała zdruzgotana.

- Przeznaczenie jest bardzo różne nikt nie wie, dlaczego tak się dzieje. Niektóre wybory dokonywane przez nas są… niebezpieczne.- Usłyszała w odpowiedzi.

- Przestań chrzanić!- Odparła zdenerwowana.- dałeś mi jakąś książkę i ja mam wierzyć że to prawda.?- Mówiła dalej

- To jest prawda. Każda dusza ma swoją historie.- Powiedział i podszedł do niej.- Musisz uwierzyć.- Dodał patrząc jej w oczy.

- Jak?- Patrzyła na niego zrozpaczona.

- Przyjąć, że to się stało? Musisz do tego wrócić. Po prostu przypomnieć to sobie. Przeżyć jeszcze raz, nawet, jeżeli jest to trudne do zrozumienia. – Odparł spokojnie.

- Dowiedziałam się, że jestem najstarsza anielicą potem, że toczy się wojna dobra ze złem i to przeze mnie i ja jestem ostatnią nadzieją. Super!- powiedziała sarkastycznie kierując się do pokoju.

- Pięknie to ujęłaś to, co się dzieje to twoja winna. Może byś jednak to naprawiła? Ale nie, ty wolisz rozpaczać i uciekać!- Krzyknął wzburzony.

- Wiesz, co? Sam sobie radź! Są najstarsi aniołowie a poza tym ty jesteś drugi w kolejce! Ja tego nie chce! Chce być normalna tak jak wcześniej!- Krzyczała- To nie była moja winna!- Wykrzyknęła prosto w jego twarz.

- Tak a kogo? Tak trudno jest przyznać się do błędu? A tak propos to nigdy nie byłaś normalna.- Wysyczał prze żeby. – Najlepiej jest narobić bałaganu a niech inni sprzątają.  Chętnie bym to zrobił! Ale nie mogę! Bo cholerne anielice są na samej górze hierarchii.

- Uważaj, do kogo mówisz w końcu jestem jedną z nich!- Dziewczyna wściekła się na dobre.

- Tak to udowodni to!- Krzyknął i zagrodził jej drogę, kiedy chciała odejść- Zrób to, co należy. Staw temu czoło do cholery!- Patrzył jej prosto w oczy a jej złość zaczęła mijać.

- Nie chce tu być! Musze pomyśleć.- Powiedziała już spokojnie. Myślała gorączkowo nad tym aby znaleźć się gdzieś indziej. Na jakimś pięknym pustkowiu. Zauważył jak jej ciało się rozmywa.

- Nie Artemia!!!- Zdążył tylko krzyknąć zanim ona zniknęła…