Milion kawałków - Rozdział 12

Ufff! Jak gorąco! Przynajmniej teraz się trochę ochłodziło...

Co ta u Was moje kochane?

U mnie już powoli robi się fajnie. Oceny w poniedziałek muszą być wystawione, więc koniec pracami domowymi, kartkówkami, odp. i stresem itd. Ależ się cieszę... (HASTA LAVISTA…FIZYKA!!!)

Plan jest taki, że zrobimy sobie małą przerwę od opowiadania. (Tak wiem cieszycie się ;) )

Zajmę się innymi aspektami mojego bloga...Pojawi się jednorazówka pisana dla Lenki i Fanki, którym obiecałam na poprzednim blogu za ich wytrwałe komentowanie. Odrobine żałuje, że Fanka nie została ze mną i nawet pewnie nie pojawiła się na tym blogu...No cóż takie życie. W każdym razie mam pytanie: Na blogu pink-and-black-world-of-sailors.blogspot.com mam nadzieje, że się też pojawi i tam będzie to opowiadanie SM. Czy chcecie abym zmieniła imiona bohaterów na inne niezwiązane z Sailor Moon? Czy zostawić je tak i jakoś to przebolejecie? 

Rozdział XII

- Ogłaszam wszem i wobec zaręczyny mojej ukochanej siostry Artemii z... – Z ust wymienionej dziewczyny spełzł uśmiech. Przecież Alexadra nie mogła dowiedzieć się o jej zaręczynach z Dylanem. Mieli to ogłosić dopiero teraz. Myślała, że jej związek z nim jest całkowicie niezauważalny. Spojrzała na twarz Dylana. Był blady jak ściana. O nie! On jej nie powiedział. Serce Artemii zostało naznaczone ogromną blizną. Czuła, jak łzy gromadzą jej się pod powiekami. – …Angelo! Jestem taka szczęśliwa! – Krzyknęła uradowana, a do Artemii powoli docierały dopiero, co wypowiedziane przez siostrę słowa. Jak to, Angelo? O nie! Nie! To jakiś koszmar. Czuła, że wszyscy na nią patrzą, kiedy wstawała z krzesła i ruszyła do drzwi. Słyszała jak jej siostry podnoszą się z miejsc, a jedna z nich, Aniela, za nią rusza. Zaczęła biec. Kiedy tylko zniknęła za drzwiami, poczuła jak jej ramie zostaje zakleszczone pomiędzy palcami siostry. Czuła jej paznokcie wbijające się w skórę i raniące ją do krwi.

- Uspokój się! – Artemia jednak nadal się szarpała, nie zwracając uwagi na coraz silniejszy uścisk siostry i dotkliwszy ból. Jednak, kiedy poczuła dłoń siostry na swojej twarzy, natychmiast przestała się wyrywać i popatrzyła na nią zaszokowana.

- Myślałaś, że odbierzesz mi Dylana, ty mała suko? – Zapytała dziewczynę mdląco słodkim głosem. Końcowe słowa wysyczała. – Nie, moja mała! Rozumiesz? On jest mój! Ty wyjdziesz za Angelo i spełnisz swoje przeznaczenie! – Szeptała jej wprost do ucha.

- Przecież sami piszemy swoje przeznaczenie – odważyła się odpowiedzieć Anieli. Czuła się podle po tym, jak zakochała się w narzeczonym siostry. Czy może ją nadal tak nazywać? Pomyślała przez chwilę. Nie. To, jak zachowywała się teraz Aniela, było niedopuszczalne! – Nasze siostry nie zgodzą się z tobą! Mamy być szczęśliwi. Ja będę z Dylanem! – Krzyknęła prosto w twarz siostry, będąc pełną nadziei i wiary w swoje słowa.

- Wybacz, Artemio, ale to niemożliwe. – Usłyszała głos za pleców. Należał on do jednej z pozostałych sióstr. – Staniesz się żoną Angela. Od dziś masz pięć dni, aby się z ta informacją oswoić. A teraz pójdziesz do swojej komnaty, uspokoisz się i doprowadzisz do porządku, a za godzinę wrócisz na Salę. I będziesz szczęśliwa! – Usłyszała od swoich sióstr na odchodne. To był rozkaz. Mogła z nimi walczyć, ale nie dałaby sobie z nimi wszystkimi rady. Zaczęła biec korytarzem, a po jej policzka spływały słone krople.